ای امید ناامیدان ای پناه بیکسان

ناامید و بیکسم دست من و دامان تو

ای تو آن دریای بی پایان که در هم بشکند

نه سفینهٔ آسمان را موج یک طوفان تو

جون شوی در طی اسرار دو عالم گرم سیر

خیره گردد طول و عرض هستی از جولان تو

آسمان آسیمه سر گردد به گرد خود هنوز

غالبا روزی قفایی خورده از دربان تو

نوبهار رحمتی زانرو که در وقت سخا

پر شود روی زمین از نعمت الوان تو

نعمت خاص خدایی بر خلایق از خدای

کیفر از یزدان برد هرکاو کند کفران تو

شرح حال بنده را بشنوکه باطل را ز حق

نیک یابد در حقیقت گوش معنی دان تو

حق همی داندکه تا این دم که می گویم سخن

بوده ام دایم ز روی صدق مدحت خوان تو

حاسدی گر از جسد بر من گناهی بسته است

این من واین حاسد و این هم صف دیوان تو

ورکسی گوید به شانت ناسزایی گفته ام

راست گوید مدح من نبود سزای شان تو

گرگناهم مدح تست از آن نخواهم توبه کرد

باگناهی اینچنین رضوان بود زندان تو

نی گرفتم هر چه درگیتی گنه من کرده ام

یا ببخشا یا بکش این قهر وآن غفران تو

هر چه می خواهد دلت آن کن چرا مانی ملول

من نخواهم جان خودکاسوده گردد جان تو

همچو اسماعیل قربانم کن از قتلم مرنج

تو خلیل الله وقتی ما همه قربان تو

گر به چرخم برفرازی یا به خاکم افکنی

شاکرم کان نیز ملک تست و این سامان تو

این همه گفتم ولیکن با تو دارم یک عتاب

زان نمی گویم که بس می ترسم از طغیان تو

نی چرا ترسم علی الله بازگویم آشکار

واثقم بر لطف عام و عفو بی پایان تو

بر وظیفهٔ من شنیدم حکم نقصان رانده ای

چون پسندد این عمل را فیض بی نقصان تو

غیرت طبع کریمت ترسم ار آگه شود

همچو دریا در خروش آید ازین فرمان تو

روزی سی تن عیال بینوا نتوان برید

زین عمل گویا ندارد آگهی احببان تو

گو شریرم دان چو مار وگه حقیرم دان چو مور

هم نه مار و مور قست می برند از خوان تو

میزبان مهمان نوازست آخر ای نفس کریم

میزبان عالمستی ما همه مهمان تو

هم مگر جود تو باز این ماجرا را طی کند

تا به شیراز آید از وی خلعت و فرمان تو

خود گرفتم شوره زارم ای سحاب مکرمت

گو نصیب من شود هم رشحی از باران تو

یا نه گفتم کلبه ای ویرانم ای خورشید فیض

گو به ویران هم بتابد چشمهٔ رخشان تو

جان قاآنی به دور دولتت آسوده باد

زانکه آسوده است جان گیتی از دوران تو